| | | | | | |
|
وقت آن شد که ز خورشید ضیایی برسد |
|
سوی زنگی شب از روم لوایی برسد |
|
|
به برهنه شده عشق قبایی بدهند |
|
وز شکرخانه آن دوست نوایی برسد |
|
|
این همه کاسه زرین ز بر خوان فلک |
|
بهر آنست که یک روز صلایی برسد |
|
|
بره و خوشه گردون ز برای خورش است |
|
تا ز خرمنگه آن ماه عطایی برسد |
|
|
عاشقان را که جز این عشق غذایی دگرست |
|
کاسه کدیه ایشان به ابایی برسد |
|
|
نوخرانی که رهیدند ز بازار کهن |
|
کهنه کاسد ایشان به بهایی برسد |
|
|
مه پرستان که ستاره همه شب میشمرند |
|
آخر این کوشش و اومید به جایی برسد |
|
|
رو ترش کرده چو ابری که ببارید جفا |
|
از وفا رست جفا هم به وفایی برسد |
|
|
آنک دانست یقین مادر گلها خارست |
|
همچو گل خندد چون خار جفایی برسد |
|
|
خضری گرد جهان لاف زد از آب حیات |
|
تا به گوش دل ما طبل بقایی برسد |
|
|
گر ز یاران گل آلود بریدی مگری |
|
چون ز گل دور شود آب صفایی برسد |
|
|
دل خود زین دودلان سرد کن و پاک بشوی |
|
دل خم شسته شود چون به سقایی برسد |
|
|
ناسزا گفتن از آن دلبر شیرین عجبست |
|
ناسزا گفت که تا جان به سزایی برسد |
|
|
یار چون سنگ دلان خانه ما را بشکست |
|
تا که هر خانه شکسته به سرایی برسد |
|
|
دوش در خواب بدیدم صلاح الدین را |
|
گسترد سایه دولت چو همایی برسد |
|