| | | | | | |
|
پذیرفت این دل ز عشقت خرابی |
|
درآ در خرابی چو تو آفتابی |
|
|
چه گویی دلم را که از من نترسی |
|
ز دریا نترسد چنین مرغ آبی |
|
|
منم دل سپرده برانداز پرده |
|
که عمریست ای جان که اندر حجابی |
|
|
چو پرده برانداخت گفتم دلا هی |
|
به بیداریست این عجب یا به خوابی |
|
|
بگفتم زمانی چنین باش پیدا |
|
بگفتا که شاید ولی برنتابی |
|
|
دلم صد هزاران سخن راند ز آن خوش |
|
مرا گفت بشنو گر اهل خطابی |
|
|
که گر او نه آبست باغ از چه خندد |
|
وگر آتشی نیست چون دل کبابی |
|
|
از این جنس باران و برقش جهان شد |
|
در اسرار عشقش چو ابر سحابی |
|
|
بگفتم خمش کن چو تو مست عشقی |
|
مثال صراحی پر از خون نابی |
|
|
دلا چند باشی تو سرمست گفتن |
|
چو در عین آبی چه مست سرابی |
|
|
بر این و بر آن تو منه این بهانه |
|
تو خود را برون کن که خود را عذابی |
|
|
من و ماست کهگل سر خم گرفته |
|
تو بردار کهگل که خم شرابی |
|
|
دلا خون نخسپد و دانم که تو دل |
|
تو آن سیل خونی که دریا بیابی |
|
|
بهانهست اینها بیا شمس تبریز |
|
که مفتاح عرشی و فتاح بابی |
|