دیوان شمس/پریشان باد پیوسته دل از زلف پریشانش

by مولوی

	پریشان باد پیوسته دل از زلف پریشانش			وگر برناورم فردا سر خویش از گریبانش
	الا ای شحنه خوبی ز لعل تو بسی گوهر			بدزدیدست جان من برنجانش برنجانش
	گر ایمان آورد جانی به غیر کافر زلفت			بزن از آتش شوقت تو اندر کفر و ایمانش
	پریشان باد زلف او که تا پنهان شود رویش			که تا تنها مرا باشد پریشانی ز پنهانش
	منم در عشق بی‌برگی که اندر باغ عشق او			چو گل پاره کنم جامه ز سودای گلستانش
	در آن گل‌های رخسارش همی‌غلطید روزی دل			بگفتم چیست این گفتا همی‌غلطم در احسانش
	یکی خطی نویسم من ز حال خود بر آن عارض			که تا برخواند آن عارض که استادست خط خوانش
	ولیکن سخت می‌ترسم از آن زلف سیه کاوش			که بس دل در رسن بستست آن هندو ز بهتانش
	به چاه آن ذقن بنگر مترس ای دل ز افتادن			که هر دل کان رسن بیند چنان چاهست زندانش