| | | | | | |
| |
چشمم همی‌پرد مگر آن یار می‌رسد |
|
دل می‌جهد نشانه که دلدار می‌رسد |
|
| |
این هدهد از سپاه سلیمان همی‌پرد |
|
وین بلبل از نواحی گلزار می‌رسد |
|
| |
جامی بخر به جانی ور زانک مفلسی |
|
بفروش خویش را که خریدار می‌رسد |
|
| |
آن گوش انتظار خبر نوش می‌کند |
|
وان چشم اشکبار به دیدار می‌رسد |
|
| |
آن دل که پاره پاره شد و پاره‌هاش خون |
|
آن پاره پاره رفته به یک بار می‌رسد |
|
| |
قد چو چنگ را که دلش تار تار شد |
|
نک زخمه نشاط به هر تار می‌رسد |
|
| |
آن خارخار باغ و تقاضاش رد نشد |
|
گل‌های خوش عذار سوی خار می‌رسد |
|
| |
آن زینهار گفتن عاشق تهی نبود |
|
اینک سپاه وصل به زنهار می‌رسد |
|
| |
نک طوطیان عشق گشادند پر و بال |
|
کز سوی مصر قند به قنطار می‌رسد |
|
| |
شهر ایمنست جمله دزدان گریختند |
|
از بیم آنک شحنه قهار می‌رسد |
|
| |
چندین هزار جعفر طرار شب گریخت |
|
کمد خبر که جعفر طیار می‌رسد |
|
| |
فاش و صریح گو که صفات بشر گریخت |
|
زیرا صفات خالق جبار می‌رسد |
|
| |
ای مفلسان باغ خزان راهتان بزد |
|
سلطان نوبهار به ایثار می‌رسد |
|
| |
در خامشیست تابش خورشید بی‌حجاب |
|
خاموش کاین حجاب ز گفتار می‌رسد |
|
