| | | | | | |
|
چند گریزی ای قمر هر طرفی ز کوی من |
|
صید توایم و ملک تو گر صنمیم وگر شمن |
|
|
هر نفس از کرانهای ساز کنی بهانهای |
|
هر نفسی برون کشی از عدمی هزار فن |
|
|
گر چه کثیف منزلم شد وطن تو این دلم |
|
رحمت ممنی بود میل و محبت وطن |
|
|
دشمن جاه تو نیم گر چه که بس مقصرم |
|
هیچ کسی بود شها دشمن جان خویشتن |
|
|
مطرب جمع عاشقان برجه و کاهلی مکن |
|
قصه حسن او بگو پرده عاشقان بزن |
|
|
همچو چهی است هجر او چون رسنی است ذکر او |
|
در تک چاه یوسفی دست زنان در آن رسن |
|
|
ذوق ز نیشکر بجو آن نی خشک را مخا |
|
چاره ز حسن او طلب چاره مجو ز بوالحسن |
|
|
گر تو مرید و طالبی هست مراد مطلق او |
|
ور تو ادیم طایفی هست سهیل در یمن |
|
|
آن دم کفتاب او روزی و نور می دهد |
|
ذره به ذره را نگر نور گرفته در دهن |
|
|
گر چه که گل لطیفتر رزق گرفت بیشتر |
|
لیک رسید اندکی هم به دهان یاسمن |
|
|
عمر و ذکا و زیرکی داد به هندوان اگر |
|
حسن و جمال و دلبری داد به شاهد ختن |
|
|
ملک نصیب مهتران عشق نصیب کهتران |
|
قهر نصیب تیغ شد لطف نصیبه مجن |
|
|
شهد خدای هر شبی هست نصیبه لبی |
|
همچو کسی که باشدش بسته به عقد چار زن |
|
|
تا که بود حیات من عشق بود نبات من |
|
چونک بر آن جهان روم عشق بود مرا کفن |
|
|
مدمن خمرم و مرا مستی باده کم مکن |
|
نازک و شیرخوارهام دوره مکن ز من لبن |
|
|
چونک حزین غم شوم عشق ندیمیم کند |
|
عشق زمردی بود باشد اژدها حزن |
|
|
گفتم من به دل اگر بست رهت خمار غم |
|
باده و نقل آرمت شمع و ندیم خوش ذقن |
|
|
گفت دلم اگر جز او سازی شمع و ساقیم |
|
بر سر مام و باب زن جام و کباب بابزن |
|
|
گفتم ساقی او است و بس لیک به صورت دگر |
|
نیک ببین غلط مکن ای دل مست ممتحن |
|
|
بس کن از این بهانهها وام هوای او بده |
|
تا نبود قماش جان پیش فراق مرتهن |
|