| | | | | | |
|
چه باده بود که در دور از بگه دادی |
|
که میشکافد دور زمانه از شادی |
|
|
نبود باده به جان تو راست گو که چه بود |
|
بهانه راست مکن کژ مگو به استادی |
|
|
چه راست میطلبی ای دل سلیم از او |
|
که راست نیست بجز قد او در این وادی |
|
|
تو راست باش چو تیر و حریف کژ چو کمان |
|
چو تیر زه به دهان گیر چون درافتادی |
|
|
ازانک راستی تو غلام آن کژی است |
|
اگر تو تیری بهر کمان کژ زادی |
|
|
بیار بار دگر تا ببینم آن چه میست |
|
که جان عارف مستی و خصم زهادی |
|
|
نکو ندیدم آن بار سخت تشنه بدم |
|
بیار بار دگر چون مطیع و منقادی |
|
|
نمیفریبمت این یک بیار و دیگر بس |
|
کی با تو حیله کند حیله را تو بنیادی |
|
|
فریب و عشوه تو تلقین کنی دو عالم را |
|
ولی مرا مددی ده چو خنب بگشادی |
|
|
چو جمع روزه گشادند خیک را بمبند |
|
که عیش را تو عروسی و هم تو دامادی |
|
|
اگر به خوک از آن خیک جرعهای بدهی |
|
به پیش خوک کند شیر چرخ آحادی |
|
|
چو نام باده برم آن تویی و آتش تو |
|
وگر غریو کنم در میان فریادی |
|
|
چنان نهای تو که با تو دگر کسی گنجد |
|
ولی ز رشک لقبهای طرفه بنهادی |
|
|
گهی سبو و گهی جام و گه حلال و حرام |
|
همه تویی که گهی مهدیی و گه هادی |
|
|
به نور رفعت ماهی به لطف چون گلزار |
|
ولی چو سرو و چو سوسن ز هر دو آزادی |
|
|
ولی چو ای همه گویم نداندت اجزا |
|
که فرد جزو نداند به غیر افرادی |
|
|
مثل به جزو زنم تا که جزو میل کند |
|
چو میل کرد کشانیش تو به آبادی |
|
|
بیار مفخر تبریز شمس تبریزی |
|
مثال اصل که اصل وجود و ایجادی |
|