| | | | | | |
|
چونک کمند تو دلم را کشید |
|
یوسفم از چاه به صحرا دوید |
|
|
آنک چو یوسف به چهم درفکند |
|
باز به فریادم هم او رسید |
|
|
چون رسن لطف در این چه فکند |
|
چنبره دل گل و نسرین دمید |
|
|
قیصر از آن قصر به چه میل کرد |
|
چه چو بهشتی شد و قصر مشید |
|
|
گفتم ای چه چه شد آن ظلمتت |
|
گفت که خورشید به من بنگرید |
|
|
هر که فسردست کنون گرم شد |
|
جمره عشقت بگدازد جلید |
|
|
قیصر رومست که بر زنگ زد |
|
اوست که ترسابچه خواندش فرید |
|
|
پرتو دل بود که زد بر سعیر |
|
پر شد و بشکافت که هل من مزید |
|
|
دوزخ گفتش که مرا جان ببخش |
|
تا بخورم هرک ز یزدان برید |
|
|
برگذر از آتش ای بحر لطف |
|
ور نه بمردم تبشم بفسرید |
|
|
گفت که ای آتش قوم مرا |
|
زود به من ده که خداشان گزید |
|
|
جمله یکایک به کف او سپرد |
|
گفت که نار تو ز نورم رهید |
|
|
تافت ز تبریز رخ شمس دین |
|
شمس بود نور جهان را کلید |
|