| | | | | | |
|
چونی و چه باشد چون تا قدر تو را داند |
|
جز پادشه بیچون قدر تو کجا داند |
|
|
عالم ز تو پرنورست ای دلبر دور از تو |
|
حق تو زمین داند یا چرخ سما داند |
|
|
این پرده نیلی را بادیست که جنباند |
|
این باد هوایی نی بادی که خدا داند |
|
|
خرقه غم و شادی را دانی که که میدوزد |
|
وین خرقه ز دوزنده خود را چه جدا داند |
|
|
اندر دل آیینه دانی که چه میتابد |
|
داند چه خیالست آن آن کس که صفا داند |
|
|
شقه علم عالم هر چند که میرقصد |
|
چشم تو علم بیند جان تو هوا داند |
|
|
وان کس که هوا را هم داند که چه بیچارست |
|
جز حضرت الاالله باقی همه لا داند |
|
|
شمس الحق تبریزی این مکر که حق دارد |
|
بی مهره تو جانم کی نرد دغا داند |
|