دیوان شمس/چون جغد بود اصلش کی صورت باز آید
چون جغد بود اصلش کی صورت باز آید | چون سیر خورد مردم کی بوی پیاز آید | |||||
چون افتد شیر نر از حمله حیز و غر | وز زخمه کون خر کی بانگ نماز آید | |||||
پای تو شده کوچک از تنگی پاپوچک | پا برکش ای کوچک تا پهن و دراز آید | |||||
بگشای به امیدی تو دیده جاویدی | تا تابش خورشیدش از عرش فرازآید | |||||
چنگا تو سری برکن در حلقه سر اندر کن | تو خویش تهیتر کن تا چنگ به ساز آید |