دیوان شمس/چون سوی برادری بپویی
| چون سوی برادری بپویی | باید که نخست رو بشویی | |||||
| در سر ز خمارت ار صداعی است | تصدیع برادران نجویی | |||||
| یا بوی بغل ز خود برانی | یا ترک کنار دوست گویی | |||||
| در سور مهی بنفشه مویی | کی شرط بود که تو بمویی | |||||
| بی دام اگرت شکار باید | می‌دانک چو من محال جویی | |||||
| ور گوش تو گرم شد ز مستی | صوفی سماع و های و هویی | |||||
| ور هوش تو بی‌خبر شد از گوش | یک توی نه ای هزارتویی | |||||