| | | | | | |
|
چون نبینم من جمالت صد جهان خود دیده گیر |
|
چون حدیث تو نباشد سر سر بشنیده گیر |
|
|
ای که در خوابت ندیده آدم و ذریتش |
|
از کی پرسم وصف حسنت از همه پرسیده گیر |
|
|
چون نباشم در وصالت ای ز بینایان نهان |
|
در بهشت و حور و دولت تا ابد باشیده گیر |
|
|
چون نبینم خشم و ناز شکرینت هر دمی |
|
بر سر شاهان معنی مر مرا نازیده گیر |
|
|
چونک ابر هجر تو ماه تو را پوشیده کرد |
|
صد هزاران در و گوهر بر سرم باریده گیر |
|
|
چونک مستان را نباشد شمع و شاهد روی تو |
|
صد هزاران خم باده هر طرف جوشیده گیر |
|
|
خضر بیمن گر ببیند روی تو ای وای من |
|
ور نبیند آب حیوان هر دمش نوشیده گیر |
|
|
چون فنا خواهد شدن این ساحره دنیای دون |
|
تخت و بخت و گنج و عالم را به من بخشیده گیر |
|
|
در ازل جانهای صدیقان نثار روی تو |
|
چونک رویت را نبینم خود نثاری چیده گیر |
|
|
این عزیز مصر جانم تا نبیند روی تو |
|
هر دو روزی یوسفی شکرلبی بخریده گیر |
|
|
ای خروشیده ز دردم سنگ و آهن دم به دم |
|
چون نجست از سنگ و آهن برق بخروشیده گیر |
|
|
یک شب این دیوانه را مهمان آن زنجیر کن |
|
ور بژولاند سر زلف تو را ژولیده گیر |
|
|
ور جهان در عشق تو بدگوی من شد باک نیست |
|
صد دروغ و افترا بر صادقی بافیده گیر |
|
|
با فراقت از دو عالم چون منم مظلومتر |
|
گر بنالد ظالم از مظلوم تو نالیده گیر |
|
|
چون نلافم شمس تبریز از سگان کوی تو |
|
بر سر شیران عالم مر مرا لافیده گیر |
|