| | | | | | |
|
چو آفتاب برآمد ز قعر آب سیاه |
|
ز ذره ذره شنو لا اله الا الله |
|
|
چه جای ذره که چون آفتاب جان آمد |
|
ز آفتاب ربودند خود قبا و کلاه |
|
|
ز آب و گل چو برآمد مه دل آدم وار |
|
صد آفتاب چو یوسف فروشود در چاه |
|
|
سری ز خاک برآور که کم ز مور نهای |
|
خبر ببر بر موران ز دشت و خرمنگاه |
|
|
از آن به دانه پوسیده مور قانع شد |
|
که او ز سنبل سرسبز ما نبود آگاه |
|
|
بگو به مور بهار است و دست و پا داری |
|
چرا ز گور نسازی به سوی صحرا راه |
|
|
چه جای مور سلیمان درید جامه شوق |
|
مرا مگیر خدا زین مثالهای تباه |
|
|
ولی به قد خریدار میبرند قبا |
|
اگر چه جامه دراز است هست قد کوتاه |
|
|
بیار قد درازی که تا فروبریم |
|
قبا که پیش درازیش بسکلد زه ماه |
|
|
خموش کردم از این پس که از خموشی من |
|
جدا شود حق و باطل چنانک دانه ز کاه |
|