| | | | | | |
|
چو آمد روی مه رویم کی باشم من که باشم من |
|
چو زاید آفتاب جان کجا ماند شب آبستن |
|
|
چه باشد خار گریان رو که چون سور بهار آید |
|
نگیرد رنگ و بوی خوش نگیرد خوی خندیدن |
|
|
چه باشد سنگ بیقیمت چو خورشید اندر او تابد |
|
که از سنگی برون ناید نگردد گوهر روشن |
|
|
چه باشد شیر نوزاده ز یک گربه زبون باشد |
|
چو شیر شیر آشامد شود او شیر شیرافکن |
|
|
یکی قطره منی بودی منی انداز کردت حق |
|
چو سیمابی بدی وز حق شدستی شاه سیمین تن |
|
|
منی دیگری داری که آن بحر است و این قطره |
|
قراضه است این منی تو و آن من هست چون معدن |
|
|
منی حق شود پیدا منی ما فنا گردد |
|
بسوزد خرمن هستی چو ماه حق کند خرمن |
|
|
گرفتم دامن جان را که پوشیدهست تشریفی |
|
که آن را نی گریبان است و نی تیریز و نی دامن |
|
|
قبای اطلس معنی که برقش کفرسوز آمد |
|
گر این اطلس همیخواهی پلاس حرص را برکن |
|
|
اگر پوشیدم این اطلس سخن پوشیده گویم بس |
|
اگر خود صد زبان دارم نگویم حرف چون سوسن |
|
|
چنین خلعت بدش در سر که نامش کرد مدثر |
|
شعارش صورت نیر دثارش سیرت احسن |
|