| | | | | | |
|
چو درد گیرد دندان تو عدو گردد |
|
زبان تو به طبیبی بگرد او گردد |
|
|
یکی کدو ز کدوها اگر شکست آرد |
|
شکسته بند همه گرد آن کدو گردد |
|
|
ز صد سبو چو سبوی سبوگری برد آب |
|
همیشه خاطر او گرد آن سبو گردد |
|
|
شکستگان تویم ای حبیب و نیست عجب |
|
تو پادشاهی و لطف تو بنده جو گردد |
|
|
به قند لطف تو کاین لطفها غلام ویند |
|
که زهر از او چو شکر خوب و خوب خو گردد |
|
|
اگر حلاوت لاحول تو به دیو رسد |
|
فرشته خو شود آن دیو و ماه رو گردد |
|
|
عنایتت گنهی را نظر کند به رضا |
|
چو طاعت آن گنه از دل گناه شو گردد |
|
|
پلید پاک شود مرده زنده مار عصا |
|
چو خون که در تن آهوست مشک بو گردد |
|
|
روندهای که سوی بیسوییش ره دادی |
|
کجا چو خاطر گمراه سو به سو گردد |
|
|
تو جان جان جهانی و نام تو عشق است |
|
هر آنک از تو پری یافت بر علو گردد |
|
|
خمش که هر کی دهانش ز عشق شیرین شد |
|
روا نباشد کو گرد گفت و گو گردد |
|
|
خموش باش که آن کس که بحر جانان دید |
|
نشاید و نتواند که گرد جو گردد |
|