| | | | | | |
|
چو دررسید ز تبریز شمس دین چو قمر |
|
ببست شمس و قمر پیش بندگیش کمر |
|
|
چو روی انور او گشت دیده دیده |
|
مقام دیدن حق یافت دیدههای بشر |
|
|
فرشته نعره زنان پیش او چو چاوشان |
|
فلک سجودکنان پیش او به چشم و به سر |
|
|
به چشم نفس نشد روی ماه او دیدن |
|
که نفس مینگشاید به سوی شاه نظر |
|
|
که لعل آن مه خاصیت زمرد داشت |
|
از آن ببست از او اژدهای نفس به صبر |
|
|
درخت هر که بدو سر کشید جان نبرد |
|
ز ارههای فنا و ز زخمههای تبر |
|
|
کنون که ماه نهان شد ز ابر این هجران |
|
ز ابرهای دو دیده فرودوید مطر |
|
|
ز قطرههای دو دیده زمین شدی سرسبز |
|
اگر نه قطره برآمیختی به خون جگر |
|
|
جگر چو آلت رحمست رحم از او خیزد |
|
از این سبب مدد دیدهها بکرد مگر |
|
|
ز عشق جمله اجزای خانه باخبرند |
|
چو کدخدای بود از جمال شه مخبر |
|
|
تو طالب خبری کم نشین به بیخبران |
|
گروه بیخبران را به هیچ سگ مشمر |
|
|
که جفت مرده تو را مرده شوی گرداند |
|
که شوی مرده بود خود ز مرده شوی بتر |
|
|
به چشم درد به عیسی نگر اگر نگری |
|
سرک مپیچ بدان چشم و در خرش منگر |
|
|
چو همنشین شود انگور با خم سرکه |
|
شراب او ترشی شد حریف اوست کبر |
|
|
به حیله حیله تو سوراخ کن خم ترشی |
|
برون گریز و بو سوی بحر شهد و شکر |
|
|
کدام بحر خداوند شمس دین به حق |
|
به ذات پاک خدا اوست خسرو اکبر |
|