| | | | | | |
|
چو شیر و انگبین جانا چه باشد گر درآمیزی |
|
عسل از شیر نگریزد تو هم باید که نگریزی |
|
|
اگر نالایقم جانا شوم لایق به فر تو |
|
وگر ناچیز و معدومم بیابم از تو من چیزی |
|
|
یکی قطره شود گوهر چو یابد او علف از تو |
|
که قافی شود ذره چو دربندی و بستیزی |
|
|
همه خاکیم روینده ز آب ذکر و باد دم |
|
گلی که خندد و گرید کز او فکری بینگیزی |
|
|
گلستانی کنش خندان و فرمانی به دستش ده |
|
که ای گلشن شدی ایمن ز آفتهای پاییزی |
|
|
گهی در صورت آبی بیایی جان دهی گل را |
|
گهی در صورت بادی به هر شاخی درآویزی |
|
|
درختی بیخ او بالا نگونه شاخههای او |
|
به عکس آن درختانی که سعدیاند و شونیزی |
|
|
گهی گویی به گوش دل که در دوغ من افتادی |
|
منم جان همه عالم تو چون از جان بپرهیزی |
|
|
گهی زانوت بربندم چو اشتر تا فروخسپی |
|
گهی زانوت بگشایم که تا از جای برخیزی |
|
|
منال ای اشتر و خامش به من بنگر به چشم هش |
|
که تمییز نوت بخشم اگر چه کان تمییزی |
|
|
تویی شمع و منم آتش چو افتم در دماغت خوش |
|
یکی نیمه فروسوزی یکی نیمه فروریزی |
|
|
به هر سوزی چو پروانه مشو قانع بسوزان سر |
|
به پیش شمع چون لافی این سودای دهلیزی |
|
|
اگر داری سر مستان کله بگذار و سر بستان |
|
کله دارند و سرها نی کلهداران پالیزی |
|
|
سر آنها راست که با او درآوردند سر با سر |
|
کم از خاری که زد با گل ز چالاکی و سرتیزی |
|
|
تو هر چیزی که میجویی مجویش جز ز کان او |
|
که از زر هم زری یابند و از ارزیز ارزیزی |
|
|
خمش کن قصه عمری به روزی کی توان گفتن |
|
کجا آید ز یک خشتک گریبانی و تیریزی |
|