| | | | | | |
|
چو عشقش برآرد سر از بیقراری |
|
تو را کی گذارد که سر را بخاری |
|
|
کجا کار ماند تو را در دو عالم |
|
چو از عشق خوردی یکی جام کاری |
|
|
من از زخم عشقش چو چنگی شدستم |
|
تهی نیست در من بجز بانگ و زاری |
|
|
ز چنگی تو ای چنگ تا چند نالی |
|
نه کت مینوازد نه اندر کناری |
|
|
تو خواهی که پوشی بدین ناله خود را |
|
تو حیلت رها کن تو داری تو داری |
|
|
گر آن گل نچیدی چه بویست این بو |
|
گر آن می نخوردی چرا در خماری |
|
|
گلستان جانها به روی تو خندد |
|
که مر باغ جان را دو صد نوبهاری |
|
|
خیالت چو جامست و عشق تو چون می |
|
زهی میزهی میزهی خوشگواری |
|
|
تو ای شمس تبریز در شرح نایی |
|
بجز آن که یا رب چه یاری چه یاری |
|