| | | | | | |
| |
چو عشق آمد که جان با من سپاری |
|
چرا زوتر نگویی کری آری |
|
| |
جهان سوزید ز آتش‌های خوبان |
|
جمال عشق و روی عشق باری |
|
| |
چو جان بیند جمال عشق گوید |
|
شدم از دست و دست از من نداری |
|
| |
بدیدم عشق را چون برج نوری |
|
درون برج نوری اه چه ناری |
|
| |
چو اشترمرغ جان‌ها گرد آن برج |
|
غذاشان آتشی بس خوشگواری |
|
| |
ز دور استاده جانم در تماشا |
|
به پیش آمد مرا خوش شهسواری |
|
| |
یکی رویی چو ماهی ماه سوزی |
|
یکی مریخ چشمی پرخماری |
|
| |
که جان‌ها پیش روی او خیالی |
|
جهان در پای اسب او غباری |
|
| |
همی‌رست از غبار نعل اسبش |
|
بیابان در بیابان خوش عذاری |
|
| |
همی‌تازید عقلم اندک اندک |
|
همی‌پرید از سر چون طیاری |
|
| |
همین دانم دگر از من مپرسید |
|
که صد من نیست آن جا در شماری |
|
| |
من آن آبم که ریگ عشق خوردش |
|
چه ریگی بلک بحر بی‌کناری |
|
| |
چو لاله کفته‌ای در شهر تبریز |
|
شدم بر دست شمس الدین نگاری |
|
