دیوان شمس/کار مرا چو او کند کار دگر چرا کنم
کار مرا چو او کند کار دگر چرا کنم | چونک چشیدم از لبش یاد شکر چرا کنم | |||||
از گلزار چون روم جانب خار چون شوم | از پی شب چو مرغ شب ترک سحر چرا کنم | |||||
باده اگر چه می خورم عقل نرفت از سرم | مجلس چون بهشت را زیر و زبر چرا کنم | |||||
چونک کمر ببستهام بهر چنان قمررخی | از پی هر ستاره گو ترک قمر چرا کنم | |||||
بر سر چرخ هفتمین نام زمین چرا برم | غیرت هر فرشتهام ذکر بشر چرا کنم |