| | | | | | |
|
کجاست ساقی جان تا به هم زند ما را |
|
بروبد از دل ما فکر دی و فردا را |
|
|
چنو درخت کم افتد پناه مرغان را |
|
چنو امیر بباید سپاه سودا را |
|
|
روان شود ز ره سینه صد هزار پری |
|
چو بر قنینه بخواند فسون احیا را |
|
|
کجاست شیر شکاری و حملههای خوشش |
|
که پر کنند ز آهوی مشک صحرا را |
|
|
ز مشرقست و ز خورشید نور عالم را |
|
ز آدمست در و نسل و بچه حوا را |
|
|
کجاست بحر حقایق کجاست ابر کرم |
|
که چشمهای روان داده است خارا را |
|
|
کجاست کان شه ما نیست لیک آن باشد |
|
که چشم بند کند سحرهاش بینا را |
|
|
چنان ببندد چشمت که ذره را بینی |
|
میان روز و نبینی تو شمس کبری را |
|
|
ز چشم بند ویست آنک زورقی بینی |
|
میان بحر و نبینی تو موج دریا را |
|
|
تو را طپیدن زورق ز بحر غمز کند |
|
چنانک جنبش مردم به روز اعمی را |
|
|
نخواندهای ختم الله خدای مهر نهد |
|
همو گشاید مهر و برد غطاها را |
|
|
دو چشم بسته تو در خواب نقشها بینی |
|
دو چشم باز شود پرده آن تماشا را |
|
|
عجب مدار اگر جان حجاب جانانست |
|
ریاضتی کن و بگذار نفس غوغا را |
|
|
عجبتر اینک خلایق مثال پروانه |
|
همیپرند و نبینی تو شمع دلها را |
|
|
چه جرم کردی ای چشم ما که بندت کرد |
|
بزار و توبه کن و ترک کن خطاها را |
|
|
سزاست جسم بفرسودن این چنین جان را |
|
سزاست مشی علی الراس آن تقاضا را |
|
|
خموش باش که تا وحیهای حق شنوی |
|
که صد هزار حیاتست وحی گویا را |
|