| | | | | | |
|
کجاست مطرب جان تا ز نعرههای صلا |
|
درافکند دم او در هزار سر سودا |
|
|
بگفتهام که نگویم ولیک خواهم گفت |
|
من از کجا و وفاهای عهدها ز کجا |
|
|
اگر زمین به سراسر بروید از توبه |
|
به یک دم آن همه را عشق بدرود چو گیا |
|
|
از آنک توبه چو بندست بند نپذیرد |
|
علو موج چو کهسار و غره دریا |
|
|
میان ابروت ای عشق این زمان گرهیست |
|
که نیست لایق آن روی خوب از آن بازآ |
|
|
مرا به جمله جهان کار کس نیاید خوش |
|
که کارهای تو دیدم مناسب و همتا |
|
|
چو آفتاب جمالت برآمد از مشرق |
|
ز ذره ذره شنیدم که نعم مولانا |
|
|
حلاوتیست در آن آب بحر زخارت |
|
که شد از او جگر آب را هم استسقا |
|
|
خدای پهلوی هر درد دارویی بنهاد |
|
چو درد عشق قدیمست ماند بی ز دوا |
|
|
وگر دوا بود این را تو خود روا داری |
|
به کاه گل که بیندوده است بام سما |
|
|
کسی که نوبت الفقر فخر زد جانش |
|
چه التفات نماید به تاج و تخت و لوا |
|
|
چو باغ و راغ حقایق جهان گرفت همه |
|
میان زهرگیاهی چرا چرند چرا |
|
|
دهان پرست سخن لیک گفت امکان نیست |
|
به جان جمله مردان بگو تو باقی را |
|