| | | | | | |
|
کجا خواهی ز چنگ ما پریدن |
|
کی داند دام قدرت را دریدن |
|
|
چو پایت نیست تا از ما گریزی |
|
بنه گردن رها کن سر کشیدن |
|
|
دوان شو سوی شیرینی چو غوره |
|
به باطن گر نمیدانی دویدن |
|
|
رسن را می گزی ای صید بسته |
|
نبرد این رسن هیچ از گزیدن |
|
|
نمیبینی سرت اندر زه ماست |
|
کمانی بایدت از زه خمیدن |
|
|
چه جفته می زنی کز بار رستم |
|
یکی دم هشتمت بهر چریدن |
|
|
دل دریا ز بیم و هیبت ما |
|
همیجوشد ز موج و از طپیدن |
|
|
که سنگین اگر آن زخم یابد |
|
ز بند ما نیارد برجهیدن |
|
|
فلک را تا نگوید امر ما بس |
|
به گرد خاک ما باید تنیدن |
|
|
هوا شیری است از پستان شیطان |
|
بود عقل تو شیر خر مکیدن |
|
|
دهان خاک خشک از حسرت ماست |
|
نیارد جرعهای بیما چشیدن |
|
|
کی یارد صید ما را قصد کردن |
|
کی یارد بنده ما را خریدن |
|
|
کسی را که ربودیم و گزیدیم |
|
که را خواهد به غیر ما گزیدن |
|
|
امانی نیست جان را در جز عشق |
|
میان عاشقان باید خزیدن |
|
|
امان هر دو عالم عاشقان راست |
|
چنین بودند وقت آفریدن |
|
|
نشاید بره را از جور چوپان |
|
ز چوپان جانب گرگان رمیدن |
|
|
که این چوپان نریزد خون بره |
|
که او جاوید داند پروریدن |
|
|
بدان کاصحاب تن اصحاب فیلند |
|
به کعبه کی تواند بررسیدن |
|
|
که کعبه ناف عالم پیل بینی است |
|
نتان بینی بر نافی کشیدن |
|
|
ابابیلی شو و از پیل مگریز |
|
ابابیل است دل در دانه چیدن |
|
|
بچینند دشمنان را همچو دانه |
|
پیام کعبه را داند شنیدن |
|
|
ز دل خواهی شدن بر آسمانها |
|
ز دل خواهد گل دولت دمیدن |
|
|
ز دل خواهی به دلبر راه بردن |
|
ز دل خواهی ز ننگ تن رهیدن |
|
|
دل از بهر تو یک دیکی بپختهست |
|
زمانی صبر می کن تا پزیدن |
|
|
دل دلهاست شمس الدین تبریز |
|
نتاند شمس را خفاش دیدن |
|