| | | | | | |
|
کدام لب که از او بوی جان نمیآید |
|
کدام دل که در او آن نشان نمیآید |
|
|
مثال اشتر هر ذرهای چه میخاید |
|
اگر نواله از آن شهره خوان نمیآید |
|
|
سگان طمع چپ و راست از چه میپویند |
|
چو بوی قلیه از آن دیگدان نمیآید |
|
|
چراست پنجه شیران چو برگ گل لرزان |
|
اگر ز غیب به دلها سنان نمیآید |
|
|
هزار بره و گرگ از چه روی هم علفند |
|
به جان چو هیبت و بانگ شبان نمیآید |
|
|
برون گوش دو صد نعره جان همیشنود |
|
تو هوش دار چنین گر چنان نمیآید |
|
|
در این جهان کهن جان نو چرا روید |
|
چو هر دمی مددی زان جهان نمیآید |
|
|
به دست خویش تو در چشم میفشانی خاک |
|
نه آن که صورت نو نو عیان نمیآید |
|
|
شکسته قرن نگر صد هزار ذوالقرنین |
|
قرین بسیست که صاحب قران نمیآید |
|
|
دهان و دست به آب وفا کی میشوید |
|
که دم دمش می جان در دهان نمیآید |
|
|
دو سه قدم به سوی باغ عشق کس ننهاد |
|
که صد سلامش از آن باغبان نمیآید |
|
|
ورای عشق هزاران هزار ایوان هست |
|
ز عزت و عظمت در گمان نمیآید |
|
|
به هر دمی ز درونت ستارهای تابد |
|
که هین مگو کاثری ز آسمان نمیآید |
|
|
دهان ببند و دهان آفرین کند شرحش |
|
به صورتی که تو را در زبان نمیآید |
|