| | | | | | |
|
کسی که باده خورد بامداد زین ساقی |
|
خمار چشم خوشش بین و فهم کن باقی |
|
|
به ناشتاب سعادت مرا رسید شتاب |
|
چنانک کعبه بیاید به نزد آفاقی |
|
|
بیا حیات همه ساقیان بپیما زود |
|
شراب لعل خدایی خاص رواقی |
|
|
هزار جام پر از زهر داده بود فراق |
|
رسید معدن تریاق و کرد تریاقی |
|
|
بیا که دولت نو یافت از تو بخت جوان |
|
بیا که خلعت نو یافت از تو مشتاقی |
|
|
چگونه خنده بپوشم انار خندانم |
|
نبات و قند نتاند نمود سماقی |
|
|
تویی که جفت کنی هر یتیم را به مراد |
|
که هیچ جفت نداری به مکرمت طاقی |
|
|
جهان لهو و لعب کودکانه باده دهد |
|
ز توست مستی بالغ که زفت سغراقی |
|
|
به گرد خانه دل مرا غم همیگردد |
|
بکند دیده ماران زمرد راقی |
|
|
برآ در آینه شو یا ز پیش چشمم دور |
|
که زنگ قیصر روم و عدو احداقی |
|
|
نماید آینهام عکس روی و قانع نیست |
|
صور نماید و بخشد مزید براقی |
|
|
از این گذر کن کامروز تا به شب عیش است |
|
خراب و مست دریدیم دلق زراقی |
|
|
بریز بر سر و ریشش سبوی می امروز |
|
هر آنک دم زند از عقل و خوب اخلاقی |
|
|
چراغ قصر جهان قیصر منست امروز |
|
به برق عارض رومی و چشم قفچاقی |
|
|
به باد باده پراکنده گشت ابر سخن |
|
فرست باده بیابر را که رزاقی |
|