| | | | | | |
|
که دید ای عاشقان شهری که شهر نیکبختانست |
|
که آن جا کم رسد عاشق و معشوق فراوانست |
|
|
که تا نازی کنیم آن جا و بازاری نهیم آن جا |
|
که تا دلها خنک گردد که دلها سخت بریانست |
|
|
نباشد این چنین شهری ولی باری کم از شهری |
|
که در وی عدل و انصافست و معشوق مسلمانست |
|
|
که این سو عاشقان باری چو عود کهنه میسوزد |
|
وان معشوق نادرتر کز او آتش فروزانست |
|
|
خداوندا به احسانت به حق نور تابانت |
|
مگیر آشفته میگویم که دل بیتو پریشانست |
|
|
تو مستان را نمیگیری پریشان را نمیگیری |
|
خنک آن را که میگیری که جانم مست ایشانست |
|
|
اگر گیری ور اندازی چه غم داری چه کم داری |
|
که عاشق چون گیا این جا بیابان در بیابانست |
|
|
بخندد چشم مریخش مرا گوید نمیترسی |
|
نگارا بوی خون آید اگر مریخ خندانست |
|
|
دلم با خویشتن آمد شکایت را رها کردم |
|
هزاران جان همیبخشد چه شد گر خصم یک جانست |
|
|
منم قاضی خشم آلود و هر دو خصم خشنودند |
|
که جانان طالب جانست و جان جویای جانانست |
|
|
که جان ذرهست و او کیوان که جان میوهست و او بستان |
|
که جان قطرهست و او عمان که جان حبهست و او کانست |
|
|
سخن در پوست میگویم که جان این سخن غیبست |
|
نه در اندیشه میگنجد نه آن را گفتن امکانست |
|
|
خمش کن همچو عالم باش خموش و مست و سرگردان |
|
وگر او نیست مست مست چرا افتان و خیزانست |
|