| | | | | | |
|
که شکیبد ز تو ای جان که جگرگوشه جانی |
|
چه تفکر کند از مکر و ز دستان که ندانی |
|
|
نه درونی نه برونی که از این هر دو فزونی |
|
نه ز شیری نه ز خونی نه از اینی نه از آنی |
|
|
برود فکرت جادو نهدت دام به هر سو |
|
تو همه دام و فنش را به یکی فن بدرانی |
|
|
چه بود باطن کبکی که دل باز نداند |
|
چه حبوب است زمین در که ز چرخ است نهانی |
|
|
کلهش بنهی وآنگه فکنی باز به سیلی |
|
چه کند بره مسکین چو کند شیر شبانی |
|
|
کله و تاج سرم را پی سیلی تو باید |
|
که مرا تاج تویی و جز تو جمله گرانی |
|
|
به کجا اسب دواند به کجا رخت کشاند |
|
ز تو چون جان بجهاند که تو صد جان جهانی |
|
|
به چه نقصان نگرندت به چه عیبی شکنندت |
|
به کی مانند کنندت که به مخلوق نمانی |
|
|
به ملاقات نشان ده ز خیالات امان ده |
|
مکشش زود زمان ده که تو قسام زمانی |
|
|
هله ای جان گشاده قدم صدق نهاده |
|
همه از پای فتاده تو خوش و دست زنانی |
|
|
شه و شاهین جلالی که چنین باپر و بالی |
|
نه گمانی نه خیالی همه عینی و عیانی |
|
|
چه بود طبع و رموزش به یکی شعله بسوزش |
|
به یکی تیر بدوزش که بسی سخته کمانی |
|
|
هله بر قوس بنه زه ز کمینگاه برون جه |
|
برهان خویش از این ده که تو زان شهر کلانی |
|
|
چو همه خانه دل را بگرفت آتش بالا |
|
بود اظهار زبانه به از اظهار زبانی |
|