| | | | | | |
| |
گرمی مجوی الا از سوزش درونی |
|
زیرا نگشت روشن دل ز آتش برونی |
|
| |
بیمار رنج باید تا شاه غیب آید |
|
در سینه درگشاید گوید ز لطف چونی |
|
| |
آن نافه‌های آهو و آن زلف یار خوش خو |
|
آن را تو در کمی جو کان نیست در فزونی |
|
| |
تا آدمی نمیرد جان ملک نگیرد |
|
جز کشته کی پذیرد عشق نگار خونی |
|
| |
عشقش بگفته با تو یا ما رویم یا تو |
|
ساکن مباش تا تو در جنبش و سکونی |
|
| |
بر دل چو زخم راند دل سر جان بداند |
|
آنگه نه عیب ماند در نفس و نی حرونی |
|
| |
غم چون تو را فشارد تا از خودت برآرد |
|
پس بر تو نور بارد از چرخ آبگونی |
|
| |
در عین درد بنشین هر لحظه دوست می‌بین |
|
آخر چرا تو مسکین اندر پی فسونی |
|
| |
تبریز جان فزودی چون شمس حق نمودی |
|
از وی خجسته بودی پیوسته نی کنونی |
|
