| | | | | | |
|
گرم درآ و دم مده ساقی بردبار من |
|
ای دم تو ندیم من ای رخ تو بهار من |
|
|
هین که خروس بانگ زد بوی صبوح می دهد |
|
بر کف همچو بحر نه بلبله عقار من |
|
|
گریه به باده خنده کن مرده به باده زنده کن |
|
چونک چنین کنی بتا بس به نواست کار من |
|
|
بند من است مشتبه باز گشا گره گره |
|
تا که برهنهتر شود خفیه و آشکار من |
|
|
ترک حیا و شرم کن پشت مراد گرم کن |
|
پشت من و پناه من خویش من و تبار من |
|
|
نیست قبول مست تو باده ز غیر دست تو |
|
آن رخ من چو گل کند وان شکند خمار من |
|
|
داد هزار جان بده باده آسمان بده |
|
تا که پرد همای جان مست سوی مطار من |
|
|
جان برهد ز کندهها زین همه تخته بندها |
|
مقعد صدق بررود صادق حق گزار من |
|
|
باده ده و نهان بده از ره عقل و جان بده |
|
تا نرسد به هر کسی عشرت و کار و بار من |
|
|
چشم عوام بسته به روح ز شهر رسته به |
|
فتنه و شر نشسته به ای شه باوقار من |
|
|
باده همیزند لمع جان هزار با طمع |
|
مست و پیاده می طپد گرد می سوار من |
|
|
دست بدار از این قدح گیر عوض از آن فرج |
|
تا بزند بر اندهت تابش ابتشار من |
|
|
هیچ نیرزد این میش نی غلیان و نی قیش |
|
این بفروش و باده بین باده بیکنار من |
|
|
دست نلرزدت از این بیخرد خوش رزین |
|
جام گزین و می ببین از کف شهریار من |
|
|
پر ز حیات جام او مشک و عبر ختام او |
|
دیو و پری غلام او چستی و انتشار من |
|
|
برجه ساقیا تو گو چون تو صفت کننده کو |
|
ای که ز لطف نسج او سخت درید تار من |
|