| | | | | | |
|
گر آبت بر جگر بودی دل تو پس چه کاره ستی |
|
تنت گر آن چنان بودی که گفتی دل نگاره ستی |
|
|
وگر بر کار بودی دل درون کارگاه عشق |
|
ملالت بر برون تو نمیگویی چه کاره ستی |
|
|
غنیمت دار رمضان را چو عیدت روی ننمودهست |
|
و عیدت گر کنارستی ز غم جان برکناره ستی |
|
|
چو روشن گشتی از طاعت شدی تاریک از عصیان |
|
دل بیچاره را میدان که او محتاج چاره ستی |
|
|
وگر محتاج این طاعت نماندستی دل مسکین |
|
ورای کفر و ایمان دل همیشه در نظاره ستی |
|
|
تو گویی جان من لعل است مگر نبود بدین لعلی |
|
ز تابشهای خورشیدش مبر گو سنگ خاره ستی |
|
|
به گرد قلعه ظلمت نماندی سنگ یک پاره |
|
اگر خود منجنیق صوم دایم سوی باره ستی |
|
|
بزن این منجنیق صوم قلعه کفر و ظلمت بر |
|
اگر بودی مسلمانی مذن بر مناره ستی |
|
|
اگر از عید قربان سرافرازان بدانندی |
|
نه هر پاره ز گاو نفس آویز قناره ستی |
|
|
اگر سوز دل مسکین بدیدییی از این لقمه |
|
ز بهر ساکنی سوزش شکم سوزی هماره ستی |
|
|
در اول منزلت این عشق با این لوت ضدانند |
|
اگر این عشق باره ستی چرا او لوت باره ستی |
|
|
همه عالم خر و گاوان به عیش اندرخزیدندی |
|
اگر عاشق بدی آن کس که دایم لوت خواره ستی |
|
|
اگر دیدی تو ظلمتها ز قوتهای این لقمه |
|
ز جور نفس تردامن گریبانهات پاره ستی |
|
|
به تدریج ار کنی تو پی خر دجال از روزه |
|
ببینی عیسی مریم که در میدان سواره ستی |
|
|
اگر امر تصوموا را نگهداری به امر رب |
|
به هر یا رب که میگویی تو لبیکت دوباره ستی |
|