| | | | | | |
|
گر بنخسبی شبی ای مه لقا |
|
رو به تو بنماید گنج بقا |
|
|
گرم شوی شب تو به خورشید غیب |
|
چشم تو را باز کند توتیا |
|
|
امشب استیزه کن و سر منه |
|
تا که ببینی ز سعادت عطا |
|
|
جلوه گه جمله بتان در شبست |
|
نشنود آن کس که بخفت الصلا |
|
|
موسی عمران نه به شب دید نور |
|
سوی درختی که بگفتش بیا |
|
|
رفت به شب بیش ز ده ساله راه |
|
دید درختی همه غرق ضیا |
|
|
نی که به شب احمد معراج رفت |
|
برد براقیش به سوی سما |
|
|
روز پی کسب و شب از بهر عشق |
|
چشم بدی تا که نبیند تو را |
|
|
خلق بخفتند ولی عاشقان |
|
جمله شب قصه کنان با خدا |
|
|
گفت به داوود خدای کریم |
|
هر کی کند دعوی سودای ما |
|
|
چون همه شب خفت بود آن دروغ |
|
خواب کجا آید مر عشق را |
|
|
زان که بود عاشق خلوت طلب |
|
تا غم دل گوید با دلربا |
|
|
تشنه نخسپید مگر اندکی |
|
تشنه کجا خواب گران از کجا |
|
|
چونک بخسپید به خواب آب دید |
|
یا لب جو یا که سبو یا سقا |
|
|
جمله شب می رسد از حق خطاب |
|
خیز غنیمت شمر ای بینوا |
|
|
ور نه پس مرگ تو حسرت خوری |
|
چونک شود جان تو از تن جدا |
|
|
جفت ببردند و زمین ماند خام |
|
هیچ ندارد جز خار و گیا |
|
|
من شدم از دست تو باقی بخوان |
|
مست شدم سر نشناسم ز پا |
|
|
شمس حق مفخر تبریزیان |
|
بستم لب را تو بیا برگشا |
|