| | | | | | |
|
گر رود دیده و عقل و خرد و جان تو مرو |
|
که مرا دیدن تو بهتر از ایشان تو مرو |
|
|
آفتاب و فلک اندر کنف سایه توست |
|
گر رود این فلک و اختر تابان تو مرو |
|
|
ای که درد سخنت صافتر از طبع لطیف |
|
گر رود صفوت این طبع سخندان تو مرو |
|
|
اهل ایمان همه در خوف دم خاتمتند |
|
خوفم از رفتن توست ای شه ایمان تو مرو |
|
|
تو مرو گر بروی جان مرا با خود بر |
|
ور مرا مینبری با خود از این خوان تو مرو |
|
|
با تو هر جزو جهان باغچه و بستان است |
|
در خزان گر برود رونق بستان تو مرو |
|
|
هجر خویشم منما هجر تو بس سنگ دل است |
|
ای شده لعل ز تو سنگ بدخشان تو مرو |
|
|
کی بود ذره که گوید تو مرو ای خورشید |
|
کی بود بنده که گوید به تو سلطان تو مرو |
|
|
لیک تو آب حیاتی همه خلقان ماهی |
|
از کمال کرم و رحمت و احسان تو مرو |
|
|
هست طومار دل من به درازی ابد |
|
برنوشته ز سرش تا سوی پایان تو مرو |
|
|
گر نترسم ز ملال تو بخوانم صد بیت |
|
که ز صد بهتر وز هجده هزاران تو مرو |
|