دیوان شمس/گر زانک ملولی ز من ای فتنه حوران

by مولوی

	گر زانک ملولی ز من ای فتنه حوران			این سلسله بگذار و کسی را بمشوران
	در کوچه کوران تو یکی روز گذشتی			افتاد دو صد خارش در دیده کوران
	در خواب نمودی تو شبی قامت خود را			بر سرو بیفزود ز تو قد قصوران
	ای آنک تو را جنبش این عشق نبوده‌ست			حیران شده بر جای تو چون تازه حضوران
	از لحن عرابی چو شتر بادیه کوبد			زین لحن چه بیگانه‌ای ای کم ز ستوران
	عشقا تو سلیمان و سماع است سپاهت			رفتند به سوراخ خود از بیم تو موران
	شمس الحق تبریز چو خورشید برآید			زیرا که ز خورشید بود جامه عوران