| | | | | | |
| |
گر عشق بزد راهم ور عقل شد از مستی |
|
ای دولت و اقبالم آخر نه توام هستی |
|
| |
رستن ز جهان شک هرگز نبود اندک |
|
خاک کف پای شه کی باشد سردستی |
|
| |
ای طوطی جان پر زن بر خرمن شکر زن |
|
بر عمر موفر زن کز بند قفص رستی |
|
| |
ای جان سوی جانان رو در حلقه مردان رو |
|
در روضه و بستان رو کز هستی خود جستی |
|
| |
در حیرت تو ماندم از گریه و از خنده |
|
با رفعت تو رستم از رفعت و از پستی |
|
| |
ای دل بزن انگشتک بی‌زحمت لی و لک |
|
در دولت پیوسته رفتی و بپیوستی |
|
| |
آن باده فروش تو بس گفت به گوش تو |
|
جان‌ها بپرستندت گر جسم بنپرستی |
|
| |
ای خواجه شنگولی ای فتنه صد لولی |
|
بشتاب چه می مولی آخر دل ما خستی |
|
| |
گر خیر و شرت باشد ور کر و فرت باشد |
|
ور صد هنرت باشد آخر نه در آن شستی |
|
| |
چالاک کسی یارا با آن دل چون خارا |
|
تا ره نزدی ما را از پای بننشستی |
|
| |
درجست در این گفتن بنمودن و بنهفتن |
|
یک پرده برافکندی صد پرده نو بستی |
|
