| | | | | | |
|
گفت کسی خواجه سنایی بمرد |
|
مرگ چنین خواجه نه کاریست خرد |
|
|
کاه نبود او که به بادی پرید |
|
آب نبود او که به سرما فسرد |
|
|
شانه نبود او که به مویی شکست |
|
دانه نبود او که زمینش فشرد |
|
|
گنج زری بود در این خاکدان |
|
کو دو جهان را بجوی میشمرد |
|
|
قالب خاکی سوی خاکی فکند |
|
جان خرد سوی سماوات برد |
|
|
جان دوم را که ندانند خلق |
|
مغلطه گوییم به جانان سپرد |
|
|
صاف درآمیخت به دردی می |
|
بر سر خم رفت جدا شد ز درد |
|
|
در سفر افتند به هم ای عزیز |
|
مرغزی و رازی و رومی و کرد |
|
|
خانه خود بازرود هر یکی |
|
اطلس کی باشد همتای برد |
|
|
خامش کن چون نقط ایرا ملک |
|
نام تو از دفتر گفتن سترد |
|