| | | | | | |
|
گهی پردهسوزی، گهی پردهداری |
|
تو سر خزانی، تو جان بهاری |
|
|
خزان و بهار از تو شد تلخ و شیرین |
|
توی قهر و لطفش، بیا تا چه داری |
|
|
بهاران بیاید، ببخشی سعادت |
|
خزان چون بیاید، سعادت بکاری |
|
|
ز گلها که روید بهارت ز دلها |
|
به پیش افکند گل سر، از شرمساری |
|
|
گرین گل ازان گل یکی لطف بردی |
|
نکردی یکی خار در باغ خاری |
|
|
همه پادشاهان، شکاری بجویند |
|
توی که به جانت بجوید شکاری |
|
|
شکاران به پیشت، گلوها کشیده |
|
که جان بخش ما را، سزد جان سپاری |
|
|
قراری گرفته، غم عشق در دل |
|
قرار غم الحق دهد بیقراری |
|
|
دلا معنی بیقراری بگویم |
|
بنه گوش، یارانه بشنو، که یاری |
|
|
فدیت لمولی به افتخاری |
|
بطیالاجابة، سریعالفرار |
|
|
و منذ سبانی هواه، ترانی |
|
اموت و احیی، بغیر اختیاری |
|
|
اموت بهجر، و احیی بوصل |
|
فهذاک سکری، وذاک خماری |
|
|
عجبت بانی اذرب بشمس |
|
اذا غاب عنی زمانالتواری |
|
|
اذا غاب غبنا، و ان عاتعدنا |
|
کذا عادةالشمس فوقالذراری |
|
|
بمایین یحیی، بحس و عقل |
|
فذوا الحس راکد، وذوا العقل جاری |
|
|
فماالعقل، الا طلاب المواقب |
|
و ماالحس الاخداع العواری |
|
|
فذو العقل یبصر هداه و یخضع |
|
و ذوالحس یبصر هواه یماری |
|
|
گهی آفتابی ز بالا بتابی |
|
گهی ابرواری چو گوهر بتابی |
|
|
زمین گوهرت را به جای چراغی |
|
نهد پیش مهمان به شبهای تاری |
|
|
ز من چون روی تو ز من رود هم |
|
برم چون بیایی، مرا هم بیاری |
|