دیوان شمس/یار درآمد ز باغ بیخود و سرمست دوش
| یار درآمد ز باغ بیخود و سرمست دوش | توبه کنان توبه را سیل ببردست دوش | |||||
| عاشق صدساله‌ام توبه کجا من کجا | توبه صدساله را یار دراشکست دوش | |||||
| باده خلوت نشین در دل خم مست شد | خلوت و توبه شکست مست برون جست دوش | |||||
| ولوله در کو فتاد عقل درآمد که داد | محتسب عقل را دست فروبست دوش | |||||