| | | | | | |
|
یا رب این بوی که امروز به ما میآید |
|
ز سراپرده اسرار خدا میآید |
|
|
بوستان را کرمش خلعت نو میپوشد |
|
خستگان را ز دواخانه دوا میآید |
|
|
در نمازند درختان و به تسبیح طیور |
|
در رکوعست بنفشه که دوتا میآید |
|
|
هر چه آمد سوی هستی ره هستی گم کرد |
|
که ز مستی نشناسد که کجا میآید |
|
|
از یکی روح در این راه چو رو واپس کرد |
|
اصل خود دید ز ارواح جدا میآید |
|
|
رنگ او یافت از آن روی چنین خوش رنگست |
|
بوی او یافت کز او بوی وفا میآید |
|
|
مست او گشت از آن رو همگان مست ویند |
|
خوش لقا گشت کز آن ماه لقا میآید |
|
|
نی بگویم ز ملولی کسی غم نخورم |
|
که شکر رشک برد ز آنچ مرا میآید |
|
|
زان دلیرست که با شیر ژیان رو کردست |
|
زان کریمست که از گنج عطا میآید |
|
|
آنک سرمست نباشد برمد از مردم |
|
تا نگویند کز او بوی صبا میآید |
|
|
بس کن ای دوست که سنبوسه چو بسیار خوری |
|
که ز سنبوسه تو را بوی گیا میآید |
|