| | | | | | |
| |
یا قمرا لوعه للقمرین سکن |
|
حلت علی حریمهم فی خطر لیمنوا |
|
| |
یا شجرا غصونه فوق سماء وهمنا |
|
هز هز فی قلوبنا مرحمه لنجتنوا |
|
| |
هر کی تو گردنش زدی گشت درازگردن او |
|
خرمن هر کی سوختی گشت بزرگ خرمن او |
|
| |
هر کی سرش شکافتی سر بفراخت بر فلک |
|
هر کی تو در چهش کنی یافت جهان روشن او |
|
| |
یا بلدا مخلدا افلح من ثوی به |
|
للبرکات مطلع للثمرات معدن |
|
| |
یا سحرا منورا لیس عقیبه دجی |
|
افلح کل منظر ذاک به مزین |
|
| |
هر کی طرب رها کند پشت سوی وفا کند |
|
بازکشاندش به خود با کرم مفتن او |
|
| |
می‌کشدش که ای رهی از کف من کجا رهی |
|
رو به من آورید هین ها الذین آمنوا |
|
| |
جاء اوان وصلنا یلحقنا باصلنا |
|
شممنا عبیره فانتهضوا لتیقنوا |
|
| |
ما بقی انسلاخنا ان هنا مناخنا |
|
فی عرفات معشر ابتکروا و احسنوا |
|
| |
پند نگار خود شنو از بر او برون مرو |
|
ای دل و دیده دیده‌ای ای دل و دیده من او |
|
| |
پیش خودم همی‌نشان بر سر من همی‌فشان |
|
تا ز تو لاف می‌زنم کم بگرفت دامن او |
|
| |
قد نطق الهوی اسکتوا استمعوا و انصتوا |
|
ان لسان نطقنا عند لقاه الکن |
|
| |
بستم من دهان خود دل بگشاد صد دهان |
|
بهر دل تو تن زدم بس بودم نوازن او |
|
| |
در گل و در شکر نشین بهر خدای لطف بین |
|
سیب و انار تازه چین کمد در فشاندن او |
|
