| | | | | | |
|
یکی دودی پدید آمد سحرگاهی به هامونی |
|
دل عشاق چون آتش تن عشاق کانونی |
|
|
بیا بخرام و دامن کش در آن دود و در آن آتش |
|
که میسوزد در آن جا خوش به هر اطراف ذاالنونی |
|
|
چو شمعی برفروزی تو ایا اقبال و روزی تو |
|
چو چونی را بسوزی تو درآید جان بیچونی |
|
|
نیاید جز ز مه رویی طواف برجها کردن |
|
که مادون را رها کردن نباشد کار هر دونی |
|
|
برو تو دست اندازان به سوی شاه چون باران |
|
ببینی بحر را تازان در آن بحر پر از خونی |
|
|
چه لاله است و گل و ریحان از آن خون رسته در بستان |
|
ببینی و بشوید جان دو دست خود به صابونی |
|
|
چو دررفتی در آن مخزن منزه از در و روزن |
|
چو عیسی سوزنت گردد حجب چون گنج قارونی |
|
|
ببینی شاه قدوسی بیابی بیدهن بوسی |
|
ز سر خضر چون موسی شوی در فقر هارونی |
|
|
چو آبی ساکن و خفته و چون موجی برآشفته |
|
به بحر کم زنان رفته شده اندر کم افزونی |
|
|
چو اندر شه نظر کردی ز مستی آن چنان گردی |
|
که گویی تو مگر خوردی هزاران رطل افیونی |
|
|
چو دیدی شمس تبریزی ز جان کردی شکرریزی |
|
در آن دم هر دو جا باشی درون مصر و بیرونی |
|