| | | | | | |
|
یکی طوطی مژده آور یکی مرغی خوش آوازی |
|
چه باشد گر به سوی ما کند هر روز پروازی |
|
|
دراندازد به جان عاقلان بیخبر سوزی |
|
بسازد بهر مشتاقان به رسم مطربان سازی |
|
|
کند هنبازی طوطی صبا را از برای شه |
|
که او را نیست در پاکی و بیناییش هنبازی |
|
|
بجوشد بار دیگر از جمالش شادی تازه |
|
درآید بار دیگر از وصالش در فلک تازی |
|
|
به ناگاهان نماید روی آن پشت و پناه من |
|
ببینی عقل ترسان را به پای عشق سربازی |
|
|
همه عاشق شوندش زار هم بیدین و هم بادین |
|
همه صادق شوند او را نماند هیچ طنازی |
|
|
شود گوش طبیعت هم ز سر غیبها واقف |
|
شود دیده فروبسته ز خاک پای او بازی |
|
|
شود بازار مه رویان از آن مه رو فروبسته |
|
شود دروازه عشرت از آن میروی در بازی |
|
|
شود شبهای تاریک فراق آن صنم روشن |
|
بگوید وصل خوش نکته به گوش هجر یک رازی |
|
|
که رسم و قاعده غمها ز جان خلق بردارند |
|
رسیده عمر ما آخر نهد از عیش آغازی |
|
|
درون بحر بیپایان مرگ و نیستی جانها |
|
بود ایمن چو بر دریا بود مرغاب یا قازی |
|
|
به غیر ناطقه غیرت نبودت هیچ بدگویی |
|
نبودستت بجز هم مشک زلفین تو غمازی |
|
|
که از عشقت بسی جانها چو چوب خشک میسوزد |
|
ز غیرت گشته با خلقان یکی بدگو و همازی |
|
|
الا ای آنک یک پرتو از آن رخسار بنمایی |
|
خنک گردد همه دلها نماند حسرت و آزی |
|
|
الا ای کان ربانی شمس الدین تبریزی |
|
رخ همچون زرم دارد برای وصل تو گازی |
|