دیوان شمس/یک قوصره پر دارم ز سخن
| یک قوصره پر دارم ز سخن | جان میشنود تو گوش مکن | |||||
| دربند خودی زین سیر شدی | گیری سر خود ای بیسر و بن | |||||
| چون مستمعان جمله بروند | گویم غم نو با یار کهن | |||||
| کی سیر شود ماهی ز تری | یا تشنه حق از علم لدن | |||||
| گر سیر شدند این مستمعان | جان میشنود از قرط اذن | |||||