| | | | | | |
|
از بس غر و غر زن که به بلخند ادیبانش |
|
می باز ندانند مذکر ز مونث |
|
|
بلخی که کند از گه خردی پسران را |
|
برکان دهی و دف زنی و ذلت لت حث |
|
|
زان قبه لقب گشت مر او را که نیابی |
|
در قبه بجز مسخره و رند و مخنث |
|
|
ای دل نیک مذهب و منهاج |
|
به تو اسرار هر دلی محتاج |
|
|
بر فلکها به کشف ماه ترا |
|
از حقیقت منازل و ابراج |
|
|
مبطلم گشت از حقیقت حق |
|
در ظهور نمایش معراج |
|
|
متواریست وقت شاد مباش |
|
ایمن از قبض و مکر و استدراج |
|
|
بر گذرگاه باز روز شکار |
|
آمن از قبض کی بود دراج |
|
|
روز روشن منورست ولیک |
|
در پی اوست ظلمت شب داج |
|
|
یاد کن ای سنایی از اول |
|
گر چه بر بد ترا نهاد مزاج |
|
|
آخر تست جیفهی مطروح |
|
اول تست نطفهی امشاج |
|
|
گر هوایی مطهری ز صفات |
|
ور خرابی مسلمی ز خراج |
|
|
گفتی که بترسد ز همه خلق سنایی |
|
پاسخ شنو ار چند نهای در خور پاسخ |
|
|
جغد ار که بترسد بنترسد ز پی جنس |
|
آن مرغ که دارند شهانش همه فرخ |
|
|
آن مست ز مستی بنترسد نه ز مردی |
|
ور نه بخرد نیزهی خطی شمرد لخ |
|
|
در بند بود رخ همه از اسب و پیاده |
|
هر چند همه نطع بود جایگه رخ |
|
|
نز روی عزیزیست که چون مرکب شاهان |
|
رایض نکند بر سر خر کره همی مخ |
|
|
گویی که نترسم ز همه دیوان آری |
|
از میخ چه ترسد که مر او را نبود مخ |
|
|
بیدار نهای فارغی از بانگ تکاتک |
|
بیمار نهای فارغی از بند اخ و اخ |
|
|
ایمن بود از چشم بد آن را که ز زشتی |
|
در چشم کسان چون رخ شطرنج بود رخ |
|
|
زان ایمنی از دیدن هر کس که بگویند |
|
اندر مثل عامه که کخ را نبرد کخ |
|