| | | | | | |
|
خواجه سلام علیک کو لب چون نوش او |
|
پستهی دربار او لعل گهر پوش او |
|
|
کی به اشارت ز دور چشم ببیند لبش |
|
زان که نداند همی شکل لبش هوش او |
|
|
چشم کجا بیندش از ره صورت از آنک |
|
هست نهان جای عقل در لب خاموش او |
|
|
جای فرشتست و دیو چشم قوی خشم او |
|
حجلهی عقلست و جان گوش سخن کوش او |
|
|
گشت پر از ابرویم چشم جهانی از آنک |
|
خرمن مهرست و ماه قند ز شب پوش او |
|
|
مایه قهرست و لطف ناوک دلدوز او |
|
پایهی کفرست و دین جوشن و شب پوش او |
|
|
از سر شوخی و ناز برکشد او چشم تو |
|
گر تو ز زور و دروغ بر نکشی گوش او |
|
|
دی چو سناییش دید نیک بر بندگیش |
|
تا به ابد مانده گیر غاشیه بر دوش او |
|
|
در هوس هجر او دوزخیانند خلق |
|
شاه بهشتست و بس از بر و آغوش او |
|
|
سلطان بهرامشاه آنکه بود روز صید |
|
کرکس و شیر فلک پشه و خرگوش او |
|