| | | | | | |
|
روح مجرد شد خواجه زکی |
|
گام چو در کوی طریقت نهاد |
|
|
خواست که مطلق شود از بند غیر |
|
دست به انصاف و سخا بر گشاد |
|
|
دادهی هر هفت فلک بذل کرد |
|
زادهی هر چار گهرباز داد |
|
|
صدر اسلام زنده گشت و نمرد |
|
گر چه صورت به خاک تیره سپرد |
|
|
در جهان بزرگ ساخت مکان |
|
هم بخردان گذاشت عالم خرد |
|
|
پس تو گویی که مرثیت گویش |
|
زنده را مرثیت که یارد برد |
|
|
به گرمای تموز از سرد سوزش |
|
صد و پنجه مسافر خشک بفشرد |
|
|
رهی رفت و غلام برده برده |
|
زهی قسمت رهی و ژاله شاکرد |
|
|
زه ای پستت بمانده ماه بهمن |
|
زهی زنگی زن کیسه کج افسرد |
|
|
ای شده خاک در تواضع و حلم |
|
زیر پای که و مه و زن و مرد |
|
|
آز ما گرسنهست سیرش کن |
|
کار را خاک سیر داند کرد |
|