| | | | | | |
|
الا ای شمع دل را روشنایی |
|
که جانم با تو دارد آشنایی |
|
|
چو دل پیوست با تو گو همیباش |
|
میان جان و تن رسم جدایی |
|
|
گرفتار تو زآن گشتم که روزی |
|
به تو از خویشتن یابم رهایی |
|
|
دلم در زلف تو بهر رخ تست |
|
که مطلوب است در شب روشنایی |
|
|
منم درویش همچون تو توانگر |
|
که سلطان میکند از تو گدایی |
|
|
مرا دی نرگس مست تو میگفت |
|
منم بیمار تو نالان چرایی؟ |
|
|
بدو گفتم از آن نالم که هر سال |
|
چو گل روزی دو سه مهمان مایی |
|
|
نه من یک شاعرم در وصف رویت |
|
که تنها میکنم مدحت سرایی، |
|
|
طبیعت «عنصری» عقلم «لبیبی» |
|
دلم هست «انوری» دیده «سنایی» |
|
|
اگر خاری نیفتد در ره نطق |
|
بیاموزم به بلبل گل ستایی |
|
|
من و تو سخت نیک آموختهستیم |
|
ز بلبل مهر و از گل بیوفایی |
|
|
تو را این لطف و حسن ای دلستان هست |
|
چو شعر سیف فرغانی عطایی |
|
|
گشایش از تو خواهد یافت کارم |
|
که هم دلبندی و هم دلگشایی |
|