| | | | | | |
|
ایا به حسن چو شیرین به ملک چون پرویز |
|
قد تو سرو روان است و سرو تو گل ریز |
|
|
به روزگار تو جز عاشقی کنم نسزد |
|
به عهد خسرو چون کار خر کند شبدیز؟ |
|
|
اگر زلعل تو مستان عشق نقل خوهند |
|
بخنده لب بگشا و شکر ز پسته بریز |
|
|
بریز پای میاور چو خاک و برمگذر |
|
مرا که نیست به جز دامن تو دست آویز |
|
|
گرم به تیغ برانی ز پیش تو نروم |
|
نه من ز تو نه ز حلوا کند مگس پرهیز |
|
|
من شکسته گر از تو جفا کشم چه عجب |
|
نه دست دفع بلا دارم و نه پای گریز |
|
|
کسی کز آتش عشق تو گرم گشت دلش |
|
از آب گرد برآرد به آه دردآمیز |
|
|
به عهد حسن تو شد زنده سیف فرغانی |
|
که مرده خفته نماند به روز رستاخیز |
|
|
از آن زمان که چو فرهاد بر تو عاشق شد |
|
چو وجد گفتهی شیرین اوست شورانگیز |
|