| | | | | | |
|
ای رخ تو شاه ملک دلبری |
|
همچو شاهان کن رعیت پروری |
|
|
تا تو بر پشت زمین پیدا شدی |
|
شد ز شرم روی تو پنهان پری |
|
|
با چنین صورت که از معنی پر است |
|
سخت بیمعنی بود صورتگری |
|
|
ز آرزوی شیوهی رفتار تو |
|
خانه بر بامت کند کبک دری |
|
|
خسروان فرهادوارت عاشقند |
|
ز آنکه از شیرین بسی شیرینتری |
|
|
چشم تو از بردن دلهای خلق |
|
شادمان همچون ز غارت لشکری |
|
|
دلبری ختم است بر تو ز آنکه تو |
|
جان همی افزایی ار دل میبری |
|
|
از اثرهای نشان و نام تو |
|
جان پذیرد موم از انگشتری |
|
|
عشق تو ما را بخواهد کشت، آه |
|
عید شد نزدیک و قربان لاغری |
|
|
در فراق تو غزلها گفتهام |
|
بی شکر کردم بسی حلواگری |
|
|
کاشکی از دل زبان بودی مرا |
|
تا به یادت کردمی جان پروری |
|
|
با چنین عزت که از حسن و جمال |
|
در مه و خور جز به خواری ننگری، |
|
|
چون روا باشد که سعدی گویدت |
|
«سرو بستانی تو یا مه یا پری» |
|
|
سیف فرغانی همی گوید ترا |
|
هر که هست از هر چه گوید برتری |
|