سیف فرغانی (غزلها)/ای رفته رونق از گل روی تو باغ را

by سیف فرغانی

	ای رفته رونق از گل روی تو باغ را			نزهت نبوده بی‌رخ تو باغ و راغ را
	هر سال شهر را ز رخت در چهار فصل			آن زیب و زینت است کز اشکوفه باغ را
	در کار عشق تو دل دیوانه را خرد			ز آن سان زیان کند که جنون مر دماغ را
	زردی درد بر رخ بیمار عشق تو			اصلی است آنچنان که سیاهی کلاغ را
	دل را برای روشنی و زندگی، غمت			چون شمع را فتیل و چو روغن چراغ را
	اول قدم ز عشق فراغت بود ز خود			مزد هزار شغل دهند این فراغ را
	از وصل تو نصیب برد سیف اگر دهند			طوق کبوتر و پر طاوس زاغ را