| | | | | | |
|
ای سعادت مددی کن که بدان یار رسم |
|
لطف کن تا من دل داده به دلدار رسم |
|
|
او ز من بنده به این دیدهی خونبار رسد |
|
من از آن دوست به یاقوت شکربار رسم |
|
|
عندلیبم ز چمن دور زبانم بسته است |
|
آن زمان در سخن آیم که به گلزار رسم |
|
|
تا بدان دوست رسم بگذرم از هر چه جز اوست |
|
بزنم بر سپه آنگه به سپهدار رسم |
|
|
نخوهم ملک دو عالم چو ببینم رویش |
|
جنتم یاد نیاید چو به دیدار رسم |
|
|
کس بدان یار به رفتن نتوانست رسید |
|
برسانیدن آن یار بدان یار رسم |
|
|
گرچه نارفته بدان دوست نخواهی پیوست |
|
تا نگویی که بدان دوست به رفتار رسم |
|
|
دوست پیغام فرستاد که در فرقت من |
|
صبر کن گرچه به سالی به تو یکبار رسم |
|
|
گفتمش کی بود آن بار؟ معین کن! گفت: |
|
من گلم وقت بهاران به سر خار رسم |
|
|
نعمت عشق مرا کز دگران کردم منع |
|
گر کنی شکر چو مردان به تو بسیار رسم |
|
|
تو چو بیماری و، چون صحت راحتافزای |
|
رنج زایل کنم آنگه که به بیمار رسم |
|
|
از در باغ خودم میوه ده ای دوست که من |
|
نه چنان دست درازم که به دیوار رسم |
|
|
از درت گرچه گدایان به درم واگردند |
|
چه شود گر من درویش به دینار رسم |
|
|
من به رنگین سخنان از تو نیابم بویی |
|
ور چه در گفتن طامات به «عطار» رسم |
|
|
سیف فرغانی در کار تویی مانع من |
|
پایم از دست بهل تا به سر کار رسم |
|