| | | | | | |
|
بگشای لب شیرین بازار شکر بشکن |
|
بنمای رخ رنگین ناموس قمر بشکن |
|
|
چون چشم ترم دیدی لب بر لب خشکم نه |
|
آن شربت هجران را تلخی به شکر بشکن |
|
|
دنیا ز دهان تو مهر از خمشی دارد |
|
آن طرفه غزل برخوان و آن مهر بزر بشکن |
|
|
گر کان بدخشان را سنگی است برو رنگی |
|
تو حقهی در بگشا سنگش به گهر بشکن |
|
|
ور نیشکر مصری از قند زند لافی |
|
تو خشک نباتش را ز آن شکر تر بشکن |
|
|
دل گنج زرست، او را در بسته همی دارم |
|
دست آن تو زربستان، حکم آن تو، در بشکن |
|
|
در کفهی میزانت کعبه چه بود؟ سنگی |
|
ای قبلهی جان ز آن دل ناموس حجر بشکن |
|
|
هان ای دل اشکسته گر دوست خوهد خود را |
|
از بهر رضای او صدبار دگر بشکن |
|
|
رو بر سر کوی او بنشین و به دست خود |
|
پایی که همی بردت هر سو به سفر بشکن |
|
|
چون سیف به کوی او باید که درست آیی |
|
خود عشق تو را گوید کز خود چه قدر بشکن |
|